Żeby wygrać, trzeba grać

O, rany! Ciągle nie mogę ochłonąć z wrażenia, choć tego elektryzującego maila przeczytałam wczoraj, tuż przed północą. Podeszłam do kompa, by go wyłączyć, jednak przypomniało mi się, że chciałam Tubylcowi pokazać, jaki mam pomysł na prezent ślubny dla MiK. A wymyśliłam patchwork, wszak tworzą taką patchworkową rodzinę i chciałabym, żeby patrząc na piękną całość składająca się z wielu różnych kawałków, sami stworzyli podobną i równie harmonijną. Tłumaczyłam to Tubylcowi szczegółowo, ale chyba zbyt zawile, bo przysypiał, czym mnie wkurzył. Zamilkłam więc i weszłam w pocztę, ot tak, na dobranoc.

Jakie tam dobranoc! Odebrana wiadomość wyrwała mnie zza biurka, a Tubylca z objęć Morfeusza.

- Słuchaj, słuchaj! Odpisali mi z wydawnictwa, gdzie wysłałam swoje rymowanki, że chcą je wydać! - bez pardonu zakłóciłam ciszę nocną.

Jezu, a może ja zasnęłam jeszcze przed Tubylcem i to wszystko mi się śni? Ufff... Spokojnie, bo nikt niczego nie zrozumie (co nie będzie takie dziwne, skoro ja sama mało z tego kumam).

Zatem ad rem. Kiedyś pewna młoda (czy teraz już wszyscy są młodsi ode mnie?) znajoma Ki, dowiedziawszy się o mojej profesji, pokazała mi swoje wprawki pisarskie z prośbą o opinię.

- Pisz, bo widać, że pióro nie staje ci w ręku okoniem – powiedziałam po lekturze, która uderzyła mnie też darem obserwacji. A okazał się to nie jedyny dar Ki...

- Chciałam się pochwalić, że właśnie na rynek trafia moja książka! - przemówiła do mnie po 2 latach przez komórkę, a mnie odjęło mowę.

- To ja trzy dekady lepię ze słów kilometry zdań i nie złożyłam ich w książkę, a Ki przy pierwszym podejściu ma bingo?! - miotałam się w mętnych myślach, które szybko rozjaśnił przebłysk zdrowego rozsądku. „Żeby wygrać trzeba grać” mawiamy niespełnionym milionerom, co Ki zrozumiała w lot. Pisała, szukała wydawcy, pisała, szukała... Aż znalazła i teraz to ona służy mi radą.

Nasłuchawszy się ich (tych rad: od Ki, Tubylca i Duetu) zrobiłam w końcu krok do przodu, ale po swojemu (w końcu kaczki dziwaczki nie chodzą stadami i nawet Pana P. mają atypowego). Zaczęłam pisać bloga, ale wyjęłam też z szuflady napisane kiedyś rymowanki dla dzieci. Podrasowałam je i uaktualniłam, a potem zadumałam nad argumentacją czemu mają służyć.

- Jak to czemu? Temu, żeby dzieciaki, gdy dorosną, nie musiały wzorem dzisiejszych lemingów pragnących być trendy, na gwałt poddawać się terrorowi osobistych trenerów i dietetyczek, żeby one ten zdrowy styl życia miały we krwi od małego – sprecyzowałam morał swoich rymowanek.

I zamyśliłam się, czy choróbska tak by się mnie czepiały, gdybym to ja wychowała się na takich „sportowych zachwalankach”, że zacytuję podtytuł rymowanek. Gdybym to ja (i całe moje pokolenie) nie wzrastała pod dyktat babcinego poglądu, że tłuściutki maluch, to zdrowy maluch, gdybym od dzieciństwa była „zarażona” modą aktywności fizycznej... Pewna przynajmniej tego, że wówczas byłabym bardziej odporna na chorobliwe umizgi Pana P. - wysłałam rymowanki do wydawnictwa. Resztę już znacie. Ale finału nawet ja się nie domyślam.

PS. Właśnie wróciliśmy z basenu. Tubylec zakomunikował, że mu lepiej, ja melduję swój kilometr, tym razem bez Pana P. siedzącego okrakiem na mojej nodze (dostał lewodopą między oczy?). Gdy do tego dołożyć propozycję z wydawnictwa oraz … miesięcznicę Wapiętnika (tak, piszę bloga od 9 czerwca, czyli równy miesiąc!), czy to nie jest okazja do otwarcia wina?

Aha, Ki (w blogu też ma większy staż) mi powiedziała, że jak na miesiąc blogowania i 20 postów, to 1176 wyświetleń (tak wskazał licznik) jest sukcesem. Ale ja nie jestem pewna. I tak w moim kieliszku wina znalazła się (prosto z beczki z miodem?) odrobina dziegciu.